Geloof, hoop en liefde in Suriname: 'Alle mensen die we spreken zijn zo betrokken'

Het is zaterdagmiddag, 14.00 uur en het vliegtuig landt op Johan Adolf Pengel International Airport. Als ik uitstap, klapt de tropische Surinaamse hitte in mijn gezicht. De afgelopen weken heb ik ter voorbereiding het boek Hoe duur was de suiker van Cynthia McLeod geluisterd, over het verschrikkelijke leven van tot slaaf gemaakten op de plantage in de 18e eeuw. Het boek heeft me nieuwsgierig gemaakt naar Suriname, en vooral om te zien hoe het land er nu aan toe is. Hoe zie ik geloof, hoop en liefde terug in dit land? Deze vraagt blijft de hele week in mijn achterhoofd.

Geloof

Dat Suriname een land is vol geloof, dat zie ik al terug als we met de taxi van de luchthaven richting het hotel gaan. Er staat een bord langs de weg met een Bijbeltekst uit Numeri 6: "Moge de Heer u zegenen en behoeden".

Tirza van der Graaf

Hoe zie ik geloof, hoop en liefde terug in dit land?

Wat me verder vooral opvalt is dat Suriname heel divers is qua religies. Dat valt me ook op tijdens de religieuze ceremonie waar de koning aan deelneemt. Het is een 'bar'puri', een verzoeningsritueel om het verleden af te sluiten. Tijdens het ritueel zit de koning tegenover twee nazaten van enerzijds inheemsen (dat wil zeggen de oorspronkelijke bewoners van Suriname) en tot slaaf gemaakte mensen uit Afrika. Aan de ene kant de koning als nazaat van overheersers, aan de andere kant nazaten van volken die destijds onderdrukt werden. In een houten vijzel worden tijdens het ritueel verschillende attributen gedaan, en de vijzel wordt vervolgens het water op gelaten als teken van afsluiting van het verleden. Later zal de koning de ceremonie als 'emotioneel' omschrijven.

Lees verder onder de foto.

Hoop

Hoop zie ik vooral op de tweede dag van het staatsbezoek, als we in Paramaribo een MBO-school en een buurtcentrum bezoeken. Op de school spreek ik een meisje dat een opleiding elektrotechniek doet, ze gaat het koningspaar een aandrijving laten zien voor een gaspomp. Ze is nerveus, en samen met mijn cameraman proberen we haar gerust te stellen. Als ik vraag of ze het enige meisje op de opleiding is, antwoordt ze dat ze dat er nog één andere leerlinge is. Ook bij de andere vakken zie ik meisjes, en dat geeft me hoop: hoop op een mooie baan en een goede toekomst voor deze meiden.

Ook het bezoek aan het buurtcentrum in de wijk Latour vind ik inspirerend. We spreken met een jonge vrijwilliger die kooklessen voor kinderen organiseert. Doel van de lessen is om kinderen gezond eten te leren klaarmaken. Ook hebben we een interview met de coördinator van het buurtcentrum, Wilgo Koster. Van deze man kan je alleen maar een glimlach op je gezicht krijgen. Hij is zo blij dat het koningspaar zijn buurtcentrum komt bezoeken, waar vrijwilligers al 60 jaar jong en oud samenbrengen met verschillende activiteiten. Een enorme erkenning voor al het werk, vindt hij. En misschien ook de hoop dat het bezoek een nieuwe impuls kan geven aan alles wat er in het buurtcentrum gebeurt, denk ik.

Tekst gaat hieronder verder.

• Koning in gesprek met nazaten van tot slaaf gemaakten: 'pijn gaat generaties lang door'

  Klik hier

Liefde

I love Su, je komt het in Suriname overal tegen. Want Surinamers houden van hun land. Op het Onafhankelijkheidsplein hangen overal nog de vlaggen van de viering dat Suriname 50 jaar geleden onafhankelijk werd. Bij Fort Zeelandia staat het Srefidensimonument (Srefidensi betekent onafhankelijkheid) met grote letters I love Su, in de kleuren van de Surinaamse vlag. En ook op de waterflesjes prijkt de tekst I love Su.

Lees verder onder de foto.

Ik zie het ook terug bij de erfgoedmedewerker die ik spreek op de voormalige plantage Frederiksdorp. Hij heeft in Nederland gestudeerd maar is teruggekomen naar Suriname. Hij ziet dat het erfgoed in zijn land onderhoud nodig heeft en wil daar zelf een steentje aan bijdragen. Alle mensen die we spreken, zijn zo lief en betrokken. Suriname is niet alleen prachtig qua omgeving natuur, het is ook echt een heel fijn land om te zijn. Met heerlijk eten en drinken bovendien, ook niet onbelangrijk. De saté, pom en natuurlijk liters Fernandes waren een verademing in de tropische hitte.

Het was heel bijzonder om dit historische staatsbezoek mee te maken. Als het even kan, zou ik graag nog een keer teruggaan. Want I love Su!

• Dit zijn de leukste foto's van het staatsbezoek aan Suriname

  Klik hier

Beeld: Blauw Bloed