Kijk en lees: Jeroen Snel interviewt Claudia de Breij over haar boek Amalia

"Waarom Claudia?" vroeg heel Nederland zich af toen het nieuws naar buiten kwam dat de cabaretière met de prinses van Oranje optrok om een boek te schrijven “Ik heb geen antwoord”, begint ze zelf, "omdat je daar, volgens mij, nooit het échte antwoord op zult krijgen.” Waar ze met die vraag naar toe moest, wist ze ook niet zo goed. “Aan de koninklijke familie zal ik het niet vragen, dan zal je het aan de RVD moeten vragen, en dan ja, wat kunnen zij dan zeggen?” Eerder in Blauw Bloed speculeerden we dat Amalia, met haar liefde voor theater, een voorstelling van De Breij bezocht en indruk op haar maakte. “Nee, niet dat ik weet”, zegt een hoofschuddende Claudia, "anders zou ik het wel hebben geweten." Wél weet ze te vertellen dat haar boek 'Neem een geit' op het paleis te vinden is. “Dat zullen ze dan geen heel stom boek hebben gevonden”, concludeert de schrijver omdat zij alsnog gevraagd werd om het boek te schrijven.

"Ze vinden me of aardig, of niet. Ik kan niet iets zijn dat ik niet ben.”

Om praktische zaken snel en kort te regelen werd er een appgroep aangemaakt door de Rijksvoorlichtingsdienst met, tot grote verbazing van Claudia, Amalia zelf! “Ik was verrast door het vertrouwen. Ik ben daar ook zuinig op natuurlijk. Maar ik keek er wel van op!” Uiteraard liet ze het wel, verwonderd als ze was, aan haar vrouw zien. “Moet je nou kijken! Dat is toch wonderlijk!” In het boek is te lezen dat Amalia vrolijk buiten de groep om Claudia direct berichtjes stuurt. Maar hoe ga je om met een prinses in zo'n unieke situatie? “Ik kan best goed mijzelf spelen, maar ik ben een heel slechte actrice. Ik kan alleen maar mijzelf zijn”, vertelt Claudia zelfverzekerd, "ze vinden me of aardig, of niet. Ik kan niet iets zijn dat ik niet ben.” Dat ze misschien de ene na de andere faux pas maakte, zat De Breij niet mee. Het heeft gewerkt. "De klik is er!" merkt presentator Jeroen Snel op. Met een lach van oor tot oor beaamt de schrijfster de conclusie.

"ik moet niet met de troonopvolger nu een botsing krijgen!”

Alles voelt op ten duur normaal aan. Tóch beseft Claudia dat het allemaal niet zo heel normaal is. “Het moment dat ze zegt: ‘zullen we met jouw auto?’ en je staat daar voor Paleis Huis ten Bosch dan denk je wel ‘maar wacht even! ik moet niet met de troonopvolger nu een botsing krijgen!’” Zo’n gevoel is al snel weer verdwenen en de après-ski hits knallen door de boxen. “Je moet af en toe een knop omzetten van ‘dit is nu gewoon’”, aldus De Breij.

"hier zijn stukken bij waar ik wel vijf of zes keer overheen ben gegaan!”

"Het boek leest heerlijk weg", complimenteert Jeroen Snel. Was het ook zo makkelijk om te schrijven? “Alles wat er makkelijk uitziet, kost moeite om het er makkelijk uit te laten zien”, begint Claudia. Ze heeft er hard aan gewerkt om er voor te zorgen dat je het gevoel krijgt alsof je met de prinses zelf zit te kletsen. Geen vervelende klus vindt ze. “Daar heb ik heel veel plezier in!” Van 'easy peasy' was geen spraken. “Meestal als ik iets schrijf, dan schrijf ik een versie of drie”, vertelt Claudia, “maar hier zijn stukken bij waar ik wel vijf of zes keer overheen ben gegaan!”

“Dat kan echt zijn, maar dat kan ook een Fisher-Price my first princess-set zijn”

Ook na de ontmoetingen met Amalia werd Claudia nog verrast. Zo had ze geen idee dat Amalia op een kinderfoto die ze liet zien, een peperduur, met robijnen en diamanten bezaaid, juweel op haar hoofd had. “Ik weet natuurlijk niks van diademen” zegt Claudia. “Dat kan echt zijn, maar dat kan ook een Fisher-Price my first princess set zijn”, zo dacht Claudia.

"Soms denken journalisten teveel als journalisten."

Claudia was verrast hoeveel Amalia haar vertelde. Maar om nu te spreken van primeurs? Nee, zo dacht de schrijfster niet. Zoals ze in het boek al schrijft: "Ik ben geen journalist en ook geen historicus. Mijn opdracht is de kroonprinses voor te stellen aan Nederland." Toen het boek door de media van voor naar achter werd geanalyseerd, viel Claudia meteen op dat er te vaak en te veel in strategieën wordt gedacht. “Bijvoorbeeld over die mentale gezondheid werd er gezegd: ‘dat laat zij heel bewust vallen.’ Maar dan denk ik ‘nee! soms denken journalisten teveel als journalisten'.” Ook Jeroen bekende daarin schuld. “Ik zag het als haar eerste koninklijke taak die ze had volbracht door het onderwerp bespreekbaar te maken.” Wel zegt Claudia, “het feit dat het er in is blijven staan is een bewuste beslissing.”

Wél wilde Amalia het heel bewust in het boek hebben over social media met alle ongemakken die zij daarmee ervaart. “Dat wilde ze gewoon even kwijt.”

"waar hangt de camera?"

Amalia houdt wel van beleefdheid. Zo vindt zij een zogeheten kniksje, ook een reverence genaamd, wel een mooie manier om iemand te begroeten. “Maar hoe doe je dat dan?” vroeg Claudia zich af terwijl ze sushi aten. “Nou, ga staan,” zegt Amalia en ze stapt van tafel. “Jij bent de koningin.” Dat vond Claudia een bijzonder grappig moment. “Ik had zelf de vraag ‘waar hangt de camera?’ Want het is gewoon heel grappig dat iemand die later koningin wordt, ongeveer de enige tegen wie je ooit kan zeggen ‘jij bent de koningin’, die zegt: jij bent de koningin!” Vervolgens deed Amalia het kniksje voor zodat Claudia het na kon doen. “Deed ik het natuurlijk weer verkeerd", geeft Claudia toe. Maar het moment blijft “heel erg grappig om mee te maken.”

Een brief aan Amalia's overleden tante Inés

Wat emotioneerde Claudia tijdens het maken van het boek? “Het verdriet om haar tante”, vertelt ze, “als het boek een roman was, dan was dat het leidmotief want het komt een aantal keren terug. En die kras is steeds iets dieper als je het leest.” Ook de reis die Amalia heeft gemaakt naar Zuid-Afrika om daar 40 uur alleen op een berg door te brengen maakt indruk op de schrijver. “Hoe ze daar op die berg uiteindelijk een brief aan haar tante heeft geschreven, en de ogenschijnlijke nonchalance waarmee ze dan zei ‘Nou, die lees ik over dertig jaar wel weer een keer’, dát emotioneert mij.”